BeHRA: Hoe heeft u ontdekt dat u lijdt aan voorkamerfibrillatie?

Claude: "Alles begon twee jaar terug na een golfpartij. Ik voelde me bijzonder moe en uitgeput. Gelukkig was een van de deelnemers van de wedstrijd een verpleegster. Ze heeft onmiddellijk een arts gebeld, die naar mijn hart luisterde en onregelmatige hartkloppingen vaststelde van 200 slagen per minuut. Ik ben toen meteen in allerijl naar het ziekenhuis gevoerd, waar mijn bloeddruk en hartslag nauwgezet gecontroleerd werd. De artsen lieten een cardioloog komen die toen voorkamerfibrillatie diagnosticeerde. Hij diende me een intraveneus geneesmiddel toe om mijn hartslag te vertragen en voor de dag erop schreef hij me een elektrische schok voor, met de bedoeling mijn hartslag opnieuw stabiel te maken. Aangezien de symptomen in tussentijd echter verdwenen waren, bleek dit uiteindelijk niet meer nodig te zijn.”

B: Had u vóór deze indrukwekkende episode al andere symptomen opgemerkt?

C: "Neen, geen enkele. Ik was nochtans altijd al een fervent sportliefhebber en besteedde hieraan een groot deel van mijn vrije tijd. Ik heb ook meerdere keren meegedaan aan de 20km door Brussel en heb me daarbij altijd laten bijstaan door een cardioloog. In geen honderd jaar was de gedachte bij me opgekomen dat ik op een dag een dergelijke aandoening zou krijgen… Tijdens deze eerste crisis realiseerde ik me nog totaal niet aan welke risico’s ik was blootgesteld en ik dacht dat het gewoon een ‘slag van de hamer was’.”

B: Kan u ons meer vertellen over wat er precies gebeurd is na die eerste aanval?

C: "In de daaropvolgende weken doken de fibrillaties terug op en de artsen schreven me dan ook medicijnen voor die mijn hartritme moesten stabiliseren. Enkele maanden later hebben we eindelijk beslist om over te gaan tot een ingreep waarbij een aantal van de zenuwcellen die mijn ongecontroleerde hartslagen veroorzaakten weggebrand werden. Deze operatie was helaas niet echt een succes en de fibrillaties bleven op willekeurige momenten verschijnen.”

B: Hoe verloopt uw behandeling nu?

C: "Uitstekend! Ze is niet te zwaar. Ik blijf mijn medicijnen innemen om te vermijden dat mijn hart op hol slaat en mijn huisarts heeft geleidelijk aan de doses verminderd om de dosis te vinden die het best bij mij past. Ik neem ook geen anticoagulanten meer, maar ik blijf wel zeer waakzaam en ik meet iedere morgen mijn bloeddruk. Na verloop van tijd en dankzij de vertrouwensrelatie die ik met mijn cardioloog heb opgebouwd, leerde ik om te luisteren naar mijn lichaam en om de signalen die het uitstuurt te herkennen. Nu kan ik anticiperen op de cisismomenten en kalm blijven wanneer ze plotseling uitbreken, alsook mezelf wat rust gunnen als dat nodig blijkt. Telkens als ik een episode van fibrillatie krijg, injecteer ik een anticoagulant in mijn buik om de risico’s op tromboses en beroertes te beperken. Ondertussen ben ik terug beginnen te sporten en ga ik onder andere 3 tot 4 keer per week golfen. Ik kan probleemloos een parcours van 18 holes te voet afleggen.”

B: Komen uw episodes nog steeds even frequent voor?

C: "Nee, steeds minder. Aangezien ik in tussentijd twee keer een hartstilstand heb gehad, heeft mijn cardioloog beslist om een pacemaker bij mij in te planten. Sindsdien vertoont mijn hart geen secondelange pauzes meer. Bovendien en tot mijn grote plezier komen ook de episodes van fibrillatie steeds minder voor.”

B: Wat zou u personen met voorkamerfibrillatie aanraden?

C: "Het is noodzakelijk om je medisch te laten opvolgen, de voorgeschreven behandeling na te leven en te blijven sporten, zoals wandelen of fietsen. Hierbij moet je weliswaar rekening houden met je eigen leeftijd en lichamelijke conditie. Inspanningen tijdens de vrieskou of bij hoge temperaturen zijn daarentegen wel zeker uit den boze. Het belangrijkste voor mij persoonlijk is om de symptomen te leren kennen en zo de crises te herkennen wanneer ze zich voordoen. Op deze manier kan je er het best mee leren omgaan.”

B: Wat vindt u van de Week van het Hartritme?

C: "Ik steun dit initiatief volledig, aangezien het toelaat om deze vaak nog te weinig gekende aandoening beter te begrijpen en het benadrukt tevens het belang om zich te laten controleren. Dit evenement draagt bovendien een boodschap van hoop uit voor elke patiënt: ondanks voorkamerfibrillatie is het namelijk nog perfect mogelijk om een gelukkig en normaal leven te leiden.”