BeHRA: Had u voorheen al hartproblemen?

Serge: “Een hele tijd terug had ik eens last van een vernauwing van een van mijn bloedvaten. Artsen hebben die toen opnieuw proberen te verwijden, maar die ingreep bleek op lange termijn niet te volstaan. Dus onderging ik in 1994 een bypassoperatie in het Sint-Pieterziekenhuis in Brussel, waarna ik op jaarlijkse controle ging bij mijn cardioloog. Na verloop van tijd moest ik nog slechts om de vier jaar langsgaan en uiteindelijk ben ik zelfs volledig gestopt met de doktersbezoeken, aangezien de onderzoeksresultaten steeds gunstig uitpakten en ik me in goede gezondheid voelde. Ik ben altijd zeer sportief geweest en ging dus ook verder met judo, skiën en fietsen zonder dat er een vuiltje aan de lucht was.”

B: Dus u heeft vroeger werkelijk nooit enig symptoom van voorkamerfibrillatie vertoond?

S: “Nee, geen enkel! Ik bleef gewoon veelvuldig sporten zonder daarbij ooit ademhalingsproblemen te ervaren, noch pijn in de borst of zelfs maar een onregelmatige versnelling van mijn hartritme. Uiteraard was ik wel wat vermoeid na een inspanning, maar dat was zeker niks ongewoons of abnormaals. En trouwens, wie heeft dat niet na een intensieve fysieke inspanning?”

B: Hoe bent u dan uiteindelijk te weten gekomen dat u lijdt aan voorkamerfibrillatie?

S: “Wel, dat was geheel toevallig! Verleden jaar hoorde ik voor het eerst praten over de derde editie van de Week van het Hartritme en over de gratis hartritmecontroles in verschillende Belgische hospitalen. Ik heb toen in mei een afspraak gemaakt in het dichtstbij gelegen ziekenhuis in Aarlen en tot mijn grote verrassing constateerde men daar dat ik voorkamerfibrillatie heb.”

B: Hoe verliep de daaropvolgende behandeling?

S: “Zeer goed! Mijn huisarts schreef me Pradaxa voor om mijn bloed voldoende vloeibaar te houden en bloedklonters te vermijden. Ondanks deze behandeling voelde ik anderhalve maand geleden, toen ik gewoon thuis was, plots toch een pijn in mijn borst en kreeg ik ademhalingsmoeilijkheden. Ik kon mijn huisarts niet meer bereiken aangezien het al 19u30 was en uiteindelijk kon ik enkel de brandweer te pakken krijgen. Na een nachtje in het ziekenhuis van Aarlen, stelde mijn cardioloog daags nadien voor om mijn bloedvaten opnieuw te laten onderzoeken. Daaruit bleek dat het probleem inderdaad opnieuw bij de vernauwing van een bloedvat lag. Bijgevolg onderging ik een nieuwe operatie waarbij men een ‘stent’ plaatste om die bewuste ader open te houden. Alle behandelingen gelinkt aan die stent heb ik sindsdien kunnen afbouwen, ik blijf wel nog verder Pradaxa nemen tegen voorkamerfibrillatie. Ik ondersteun deze behandeling nog steeds ten volle. Tot mijn grote plezier kan ik stiletjes aan terug beginnen met sport.”

B: Welke raad zou u meegeven aan andere patiënten met voorkamerfibrillatie?

S: “Iedereen met hartritmeproblemen of met een risico daarop, raad ik aan om zich regelmatig te laten controleren. Op die manier is een tijdige diagnose en een eventuele behandeling mogelijk, wat patiënten zal toelaten om een ‘normaal’ leven te leiden met tal van vrijetijdsactiviteiten. Kijk maar naar mij!”

B: Wat vindt u van onze campagne van de Week van het Hartritme?

S: “Zeker gezien mijn eigen verhaal steun ik BeHRA’s initiatief voor een algemene sensibilisering van ganser harte. Voorkamerfibrillatie is een hartritmestoornis die immers nog te vaak onopgemerkt blijft. Ik hoop dat mijn getuigenis zoveel mogelijk mensen kan helpen. 1 op 3 personen die lijdt aan voorkamerfibrillatie, vertoont geen enkel symptoom en loopt dus het risico om te laat gediagnosticeerd te worden. Met dit in het achterhoofd begrijp je het grote belang van deze bewustmakingscampagne.”