BeHRA: Hoe heb je je hartaandoening precies ontdekt?

Ginette: “Het was een moeizaam en langdurig proces. Ik leed al meerdere jaren af en toe en op onregelmatige momenten aan hartritmestoornissen. Op 20 december 2006 kreeg ik echter een ernstig herseninfarct en werd ik meteen opgenomen op de eenheid voor beroertezorg van het Sint-Jan Ziekenhuis te Brugge. Ik verbleef er 10 dagen onder het nauwlettende toezicht van de neuroloog ter plaatse. Daarna trok ik voor verder herstel naar een revalidatiecentrum in Mariakerke, want ik bleef vooral veel last hebben van evenwichtsproblemen en een beperkte mobiliteit van mijn linkerzijde. Uiteindelijk duurde de ganse revalidatie twee volle maanden.”

B: Had je na je revalidatie nog ergens last van?

G: “Over het algemeen is mijn herstel goed verlopen, maar ik bleek toch minder assertief te zijn en ook veel vermoeider dan voorheen. Bovendien bleken de hartritmestoornissen onverminderd op te duiken.”

B: En je wist nog steeds de oorzaak niet van je hartkloppingen en je vermoeidheid?

G: “Er was nog steeds geen afdoende verklaring en zeker geen afdoende behandeling gevonden voor al mijn klachten. Dus dan trok ik naar een universitair ziekenhuis op consultatie. Daar onderging ik zelfs een verkennende ingreep op basis van elektrische impulsen (i.e. een electrische cardioversie), maar zonder enige merkbare verbetering.”

B: Hoe heb je dan vernomen dat voorkamerfibrillatie de oorzaak was van bijna al die vervelende klachten, en dat hiervoor een specifieke behandeling bestaat?

G: “Heel toevallig eigenlijk. In 2009 – drie jaar na mijn infarct – kwam ik bij mijn cardioloog en net op dat moment deden klachten en ritmestoornissen zich spontaan samen voor. Zo kon hij onmiddellijk de juiste diagnose (namelijk voorkamerfibrillatie) stellen en bijgevolg ook een geschikte behandeling aanraden. Hij suggereerde naast de aangepaste bloedverdunners een nieuwe ingreep. Omdat ik blijkbaar een kleine voorkamer heb, opteerde hij voor een behandeling door ‘bevriezing’. Sindsdien – nog eens drie jaar later – en met behulp van aangepaste medicatie ben ik nu gelukkig volledig vrij van hartritmestoornissen.”

B: Wat is jouw advies voor andere hartpatiënten?

G: “Ik kan iedereen met hartritmestoornissen ten volle aanbevelen om zich te laten onderzoeken en eventueel te behandelen. Met het einde van mijn jarenlange zoektocht kwam ook een einde aan de psychologische vermoeidheid, door de permanente onwetendheid waarin ik als patiënt verkeerde. Ik steun de Week van het Hartritme dan ook van ganser harte en hoop met deze getuigenis zoveel mogelijk mensen te kunnen helpen.”